معلم پای تخته داد میزد

صورتش از خشم گلگون بود

و دستانش به زیر پوششی ازگرد پنهان

ولی آخر کلاسیها

لواشک بین خود تقسیم می کردند

وآن یکی در گوشه ای دیگر « جوانان » را ورق می زد .

برای اینکه بی خود های وهوی میکرد با آن شور بی پایان

تساوی های جبر را نشان می داد

با خطی خوانا بر روی تخته ای کز ظلمتی تاریک

غمگین بود ، تساوی را چنین نوشت

« یک با یک برابر است »

از میان جمع شاگردان یکی برخاست

همیشه یک نفر باید به پا خیزد ...

تساوی اشتباهی فاحش و محض است

به آرامی سخن سر داد .

نگاه بچه ها ناگه به یکسو خیره گشت و معلم

بر جای ماند .

او پرسید اگر یک فرد انسان

واحد یک بود ، آیا باز یک با یک برابر بود ؟

سکوت مدحشی بود و سوالی سخت .

معلم خشمگین فریاد زد

                                .

و او با پوزخندی گفت :

اگر یک فرد انسان واحد یک بود

این تساوی زیرو رو میشد .

حال می پرسم اگر یک با یک برابر بود

یک اگر با یک برابر بود

یک اگر با یک برابر بود

معلم ناله آسا گفت :